اولین مدعیان دروغین مهدویت

 اولین ادعاهای دروغینی که برای مهدویت شده به زمان بعد از شهادت امام حسین علیه السلام برمی گردد.

اعتقاد به مهدى موعود(علیه السلام) در بین مردم به خاطر تأکیداتى که پیشوایان دینى ما داشتند، از زمان پیامبر(صلى الله علیه وآله) رواج داشته است.[1] 

آن حضرت، بارها [2]، در مناسبت هاى گوناگون، از حضرت مهدى و از ظهور و قیام و غیبت طولانى و دیگر ویژگى هاى آن حضرت خبر داده اند و بسیارى از اصحاب پیامبر(صلى الله علیه وآله)[3] از این موضوع خبر داشتند و شعراى مسلمان، مانند کمیت اسدى (متوفاى 126 هـ ق) و اسماعیل حمیرى (متوفاى 173 هـ ق) و دعبل خزاعى (متوفاى 246 هـ ق) در اشعار خود، از آن یاد کرده اند. همین مسئله، سبب شده که در طول این مدّت، افرادى پیدا شوند که یا خود، ادّعاى مهدویّت کنند و یا عدّه اى از مردم به مهدویّت آنان معتقد شوند.

به عنوان مثال، عدّه اى، محمّد حنیفه (پسر امیرالمؤمنین(علیه السلام)) را امام مهدى مى پنداشتند و مى گفتند او غیبت کرده است، در حالى که در سال (81 هـ ق) وفات یافته است،[4] و یا مهدى عباسى خود را مهدى موعود مى نامید.[5]بنابراین، آغاز ادّعاى مهدویّت، به دوره ى بعد از شهادت امام حسین(علیه السلام) باز مى گردد.

منابع:

[1]. اعلام الورى، طبرسى، ص 443، نشر دارالکتاب، طبع سوم، تهران; دادگستر جهان، ابراهیم امینى، ص 74ـ82، انتشارات دارالفکر، چاپ چهارم، قم.

[2]. همان مدرک، ص 310. روایت از یازده امام نقل شده است.

[3]. نوید امن و امان / 91، لطف الله صافى، دارالکتب الاسلامیه، تهران.

[4]. الملل و النحل، عبدالکریم شهرستانى، ج 1، ص 132، منشورات رضى، قم.

[5]. مقاتل الطالبین، ابوالفرج اصفهانى، ص 193، المکتبة الحیدریة، 1385 هـ ق، نجف.

نقل از سایت اندیشه قم.